یک دکترای رشته مکانیک در پاسخ به سئوال خبرنگار سازمان بسیج علمی،پژوهشی و فناوری مازندران مبنی بر اینکه تحصیل در خارج از کشور چه تفاوتی با داخل ایران دارد،گفت: کشورهای خارجی تحصیل در مقطع دکتری را نوعی شغل به حساب می آورند که ماهیانه حقوقی به دانشجویان داده می شود.
محمد نیمافر که دکترای خود را در دانشگاه ایتالیا گذرانده است، افزود:دانشجویان دکتری مقیم خارج از کشور با حقوقی که می گیرند مخارج دانشگاه را پیش می برند،شهریه دانشگاه نمی دهند و بیمه هم هستند.
وی با بیان اینکه به دانشجویان دکتری در داخل کشور تنها وام می دهند که آن هم به بیشتر افراد تعلق نمی گیرد،اضافه کرد:در ایران بیشتر کسانی که برای دکترا درس می‌خوانند،مجبورند برای پرداخت هزینه خودشان جایی کار کنند که متاسفانه کاری پیدا نمی شود.
این استاد دانشگاه با اشاره به اینکه دانشجویان دکترای داخل کشور به دلیل مشغله کاری فرصت کمتری برای کارهای پژوهشی خود پیدا می کنند،افزود: در ایران ۵ میلیون تومان گرند (بودجه یا سرانه )به استادان دانشگاه می دهند که باید ۲ الی ۶دانشجوی ارشد را پوشش دهد که هزینه یک لب تاپ هم نمی شود.
وی با بیان اینکه در حال حاضر از دانشگاه های مختلف خارج از کشور دعوت نامه دارم،گفت:در حال حاضر مشکلی برای ماندن در خارج از کشور ندارم، ولی با فرهنگ ایران بیشتر راحت هستم.
این استاد دانشگاه اضافه کرد:نه اینکه فرهنگ خارجی ها بد باشد یا مخالف باشم ولی پیش از دکتربودن ، یک جوان ایرانی هستم و ترجیح می دهم در ایران بمانم و به مملکت خودم خدمت کنم.
نیمافر در پاسخ به این سئوال که انجمن علمی مکانیک در ایران چه خدماتی به اعضای خود می دهد،افزود: انجمن با دانشجو ها کار می کند، به عنوان مثال کار با نرم افزار را به دانشجویان یاد می دهد و آنان هم استفاده می کنند.
وی در پاسخ به این سئوال که آیا انجمن علمی توانایی برقراری ارتباط میان دانشگاه و صنعت را دارد،گفت:انجمن های علمی می توانند واسطه ای بین دانشگاه و صنعت باشند ولی هر صنعتی تحقیق و توسعه دارد که زیر گروه آموزشی در دانشگاه است و به بخش شرکت های صنعتی هیچ ارتباطی ندارد.
این استاد دانشگاه با بیان اینکه بخش صنعتی نداشتن بنیه مالی برای پرداخت حقوق کارمندان را دلیلی برای به کار نگرفتن آنان عنوان می کند،افزود:به همین دلیل آنان برای بخش تحقیق و توسعه هم هزینه نمی کنند.
وی با اشاره به اینکه صنعت ایران اهمیتی به طرح تحقیق و توسعه نمی دهد،اضافه کرد:اگر این طرح ها در کشور اجرایی شود،دانشجویان در پروژه های صنعتی به کارگیری می شوند .
نیمافر با بیان اینکه اجرای طرح تحقیق و توسعه درکشور به نفع تحصیلکرده ها، دانشجویان و بخش صنعتی است،افزود:متأسفانه اجرای این طرح در ایران جا نیفتاده است و نمی توانیم بخش صنعتی را متقاعد کنیم که اگر به عنوان مثال در سال جاری برای پژوهش هزینه کنید در مدت زمان ۵ الی ۱۰ سال آینده صدبرابر آن سود دریافت می کنید.
وی نداشتن سوادآکادمیک مدیران بخش صنعتی را یکی از دلایل عدم همکاری آنان با دانشگاه ها عنوان کرد و گفت:متأسفانه آنان به فارغ التحصیلان داخلی بی اعتماد هستندو ارزش کار یک مهندس خارجی با همان کیفیت نیروی داخلی را بیشتر می دانند.
نیمافر با بیان اینکه حتی در دانشگاه های بزرگ هم موفق به همکاری با بخش صنعتی نشدیم،افزود: صاحبان صنایع کوچک و متوسط اعتقاد دارند که به جای آوردن یک مهندس و دادن حقوق به او ،یک فرد دیپلمه را با حقوق کمترو بیمه مشغول به کار می کنند.
وی تصریح کرد:صاحبان صنایع نمی دانند که با به کارگیری مهندسی که با توجه به داشتن تخصص و مهارت نسبت به خطرات کار آگاه است، مسلما سود بیشتری هم نصیب آنان می شود.
این استاد دانشگاه میزان بیکاری در رشته های مکانیک و صنایع را کمتر از سایر رشته ها عنوان کرد.
وی در پاسخ به این سئوال که آیا مهندسان داخلی توانایی طراحی نیروگاه های با مقیاس کوچک را دارند، گفت:در حال حاضر مهندسان داخلی توانایی طراحی نیروگاه را دارند ولی به دلیل شرایط تحریم، دستگاه وابزار دقیق آن را در کشور نداریم و به همین دلیل ساختن آن کمی مشکل است.
انتهای پیام:ن.ک/